موسیقی فارس– آرش نصیری: خبر کوتاه و گویاست: «اولین و تنها کتاب از ردیف پیانو استاد مرتضی محجوبی به خط نت بینالمللی، اثر بهار برخوردار نوازنده و پژوهشگر موسیقی، به چاپ دوم رسید. پس از گذشت بیش از نیم قرن از درگذشت استاد مرتضی محجوبی، بهار برخوردار ردیف موسیقی او را از شیوه نتنویسی ابداعی استاد محجوبی به خط نت بینالمللی برگردان نموده و این ردیف ارزشمند را برای همه علاقهمندان به موسیقی اصیل ایرانی قابل استفاده نموده است.»
این دومین کتاب این نویسنده و پژوهشگر جوان موسیقی ست. کتاب قبلی ایشان، بنابر اطلاعات درج شده در بیو اینستاگرامشان « کتب پیانو کودکان» است و در دومین تالیف شان ، یک راست رفته اند سراغ شناسنامه پیانو ایرانی یعنی استاد مرتضی محجوبی. و این در حالی ست که یادگار بزرگ و شاگرد برجسته ایشان که تمام دستنوشته های استاد را در اختیار دارد و سالها شیوه نوازندگی و ردیف ابداعی ایشان را تدریس و شاگردان زیادی را هم تربیت کردند، مشغول انجام چنین کاری هستند و اساسا و قاعدتا، اگر میراث ملی هنر ایران متولی و دلسوز داشته باشد هر کاری در این حوزه باید اقلا زیر نظر و با تایید ایشان باشد. شوخی نیست. استاد محجوبی صلاح دانستند که به جای آموختن ردیف فرنگی و نت نویسی با آن شیوه، یک شیوه جدید نت نویسی را برای روش و ردیف نوازندگی شان ابداع کنند و سالها بعد، یک محقق و نوازنده جوان، در دومین کارش بعد از نوشتن کتاب و نت برای کودکان، تصمیم می گیرد، با یک جلسه دیدار محضر استاد ملک پور و چند جلسه تلمذ از شاگرد ایشان و بعد از دسترسی به این دستنوشته ها که پیشتر توسط استاد به چاپ رسیده اند، آنها را به سلیقه خود نت نویسی و منتشر کند و حامل توصیفاتی چون «اولین و تنها کتاب از ردیف پیانو استاد مرتضی محجوبی» و «بعد از گذشت نیم قرن» و …. شود. واقعا آن ممیز و مسئولی که به چنین کتابی مجوز می دهد یک بار از خودش نمی پرسد که با میراث یکی از بزرگترین مفاخر موسیقی ملی ایران چگونه باید برخورد کند و اساسا آیا حفاظت از این مفاخر ماندگار متولی دارد یا نه؟
استاد فخری ملک پور از یک خانواده بزرگ و اصیل است و پدر بزرگوار ایشان هنرمند و هنرشناسی برجسته بود که بسیاری از بزرگان موسیقی ایران به منزل ایشان رفت و آمد داشتند و ایشان در این فضا موسیقی ایرانی را با عمق جانشان درک کرده و تحت تعالیم استاد محجوبی سالها آموزش دیده بعد سالها در این زمینه تحقیق و غور کرده اند و تنها خود ایشان می توانند این کار سترگ را به سرانجام برسانند، اما با این وجود هم ، نگارنده اساسا معتقد به این نیست که انحصار کار روی آثار استاد محجوبی در اختیار ایشان است. کسان دیگری هم می توانند کار کنند اما زیر نظر ایشان یا استاد دیگری دراین سطح. مرتضی خان محجوبی جایگاهی دارند که مثلا استاد فرهاد فخرالدینی یا استاد فریدون شهبازیان یا بزرگانی در این سطح باید ناظر پروژه ای این چنین باشند اما اگر ناشری این پروژه را به این بزرگان پیشنهاد می داد، آیا فکر می کنید آنها به فکر دور زدن بانو ملکپور می افتادند؟ قطعا نه.
اما نویسنده و موزیسن جوانی، به واسطه دوستانی نزد استاد ملکپور می رود و به اطلاعات و آموزش های اولیه دسترسی پیدا می کند و بعد کتاب را با عناوین پر طمطراق مزین می کند و به چاپ دوم می رساند و «در چاپ دوم علاوه بر امکان تهیه نسخه چاپی کتاب (به همراه سیدی نمونه صوتی) امکان خرید و دانلود فایل PDF کتاب نیز فراهم» می کند و «همچنین نمونه صوتی کتاب نیز بصورت رایگان برای دانلود بر روی سایت» فلان قرار می دهد. «شایان ذکر است این کتاب ماه گذشته توسط سازمان میراث فرهنگی به عنوان مرجع به دو پرونده میراث ناملموس ملی اضافه شده است.»
اینکه كسي كهرهمه این کارها را کرده یک نوازنده ومحقق جوان است که اساسا، بنابر آنچه شنیده ام حتی نوازنده پیانو هم نیست و با توانایی اندکش در نوازندگي پیانو، نمونه صوتی آثار مرتضی خان را نواخته و می خواهد به عنوان نمونه و میراث ناملموس ملی ثبت کند. اگر این کار را مثلا خانم حریر شریعت زاده می کرد که سالها شاگرد خانم ملکپور بوده و به عنوان نوازنده پیانو در دهها آلبوم و کنسرت حضور داشته و با روح نوازندگی پیانوی ایرانی آشناست آدم اینقدر نمی سوخت. اینکه یک نوازنده و محقق بدون سابقه اجرایی خاص، بعد از نت نویسی و انتشار کارها، بخواهد نمونه صوتی کارها را هم بنوازد واقعا جفای به موسیقی ایرانی، مرتضی خان محجوبی و فخری ملکپور است.
آیا حفاظت از میراث موسیقی ملی ایران متولی ندارد؟ نهادهای مسئول موسیقی نظیر مرکز موسیقی و خانه موسیقی و انجمن موسیقی و …چه کاری در این مورد می کنند و مسئولیتشان چیست؟
منبع: روزنامه سازندگی