گرامیداشت طرفداران زن و کریس کرنل توسط گروه «U2»

موسیقی فارس-نرگس عرب یارمحمدی: «جف کرایتیوز» در ژوِئن 2017 در مجیک فیلم، گزارشی از هنرهای بنارو و اجرای فستیوال موزیک گروه« U2» در «منچستر» ارائه داد.
جالبترین اتفاقی که توسط « U2» دربنارو افتاد ، تایید مضاعف بر گفته «بونو» بود که در اجرا پنجشنبه شب 9 ژوئن زده بود .
وی به عنوان لیدر گروه، ابتدا از جمعیت حاضر بنارو که عموما از مردان تشکیل شده بود درخواست کرد تااز زنان و قدرت و استقامت آن ها در مقابل مخاطبان تقدیر شود.
در آهنگ یکی مانده به آخر «فرابنفش» یا «روشنایی راه من»، تصاویری از چهره های زنان معروف تاریخ از «رزا پارکس» گرفته تا «آنجلا مرکل» و… در ادامه «میشل اوباما» در پشت گروه خودنمایی می کرد.
آیا یک نمایش عالی کوچک در مورد آن چه در تاریخ گذشته تا داستان امروز زنان ثبت شده ،
برای بنارو نبود که بتواند دراین باره حرف بزند؟ به طور قطع همین است.
اما سوال این جاست آیا این کار می توانست در اجر‌ای این گروه محدودیت ایجاد کند که این اجرا اولین و آخرین اجرای گروه باشد؟
در این فستیوال که به صورت هنرمندانه‌ای توازن جنسیتی به چشم نمی خورد، با درخشش عوام و نمایش قهرمانی افراد غیررسمی در حضور مخاطبان توانسته بود بهترین لحظه ها را به صورت عالی خلق نماید.
بنارو حجم عمده‌ای از نکات ریز را در دل خود نگه داشته بود در حالی که «بیلی جول»، «التون جان»، «پیرل جام»، «پال مک کارتنی» همگی در فستیوال های آمریکا اجرا داشتند.
گروه « U2» تنها در گلستن بری، اجرای بحث بر‌انگیزی داشت و به عنوان بزرگ‌ترین گروه توریستی درجهان به لحاظ ظاهری هم شاهکار ظاهر شد. در واقع این اجرا امیدوارکننده بود. کار آن‌ها ترجمه‌ای از «درخت جاشوا» بود که در سی‌امین سالگرد این مجموعه هنرنمایی کرده بود.
«سه گانه» آلبوم این گروه اثری باورنکردنی، که تا کنون رونمایی نشده و مربوط به آلبوم 1987 است، «جایی که خیابان ها هیچ اسمی ندارند»،«من هنوز چیزی را که در پی آنم نیافته‌ام» و «با تو یا بدون تو» که ادامه یافته بود تا رونمایی اثر «یکشنبه خونین» ، «روز جدید سال» و «غرور» (به نام عشق) … اجرای قسمت هایی با ضرب‌نوازی لبه‌ گیتار، عناوین قطعاتی بودند که توسط این گروه به اجرا در آمد.
لبه تیغ این آهنگ ها به سمت پرزیدنت «ترامپ» بود. اما پیام، بیشتر هدف مخاطب بود تا شخص رییس جمهور.
در ادامه، اجرای اثری بود که برخی از مردم ممکن است فکر کنند که خالق آن «مارتین لوتر کینگز» است، «رویایی که مرده است» نام داشت اما بنارو عنوان کرد که این گونه نیست و نشان داد این بیانی از عدالت اجتماعی مدرن است.
همچنین اثر «شاید رویا به ما می گوید برخیز» را به گروه پیشکش کرد. اثر «یک درخت جهنم» را به «لیلی کرنل» دختر «کریس کرنل» که به راستی قلبی با شور حماسی داشت تقدیم کرد و توانست این حس را دوباره زنده کند.
اجرای بنارو نه تنها احساس نامانوسی را منتقل نکرد بلکه گروه در بنارو با سرتکان دادن های زیرکانه از مخاطبان قدردانی می کرد.
در ادامه از اجرای شنبه The Chance Repper که در زمان اجرای «من هنوز آن چه دنبالش هستم را نیافته‌ام» با استقبال و تشویق فراوان روبرو شد.
«روز زیبا» با همخوانی تماشاچیان از آلبوم «زیر پل» گروه «هات رد چیلی پیر» قطعه پایانی این اجرا بود.
درتمام طول شب گروه چهارنفره به مجریان اصلی ادای احترام کرد و از حضورتعداد مخاطبان حاضر شگفت‌زده به نظر می رسید. بونو اجرا را با بیان این که تجربه ای فراموش نشدنی بود، به پایان برد و به نظر می رسید که در مورد آن صادقانه حرف می‌زند.
در پایان بونو از مخاطبان پرسید «آیا این یک اشتباه بزرگ نبود که پیش از این، ما به اینجا نیامدیم؟ آیا ما می توانیم دوباره بر می گردیم؟
نویسنده : جیسون لیپشوتز