“حال من بی تو” با “ابری ترین هوا”

موسیقی فارس-محمد نوری: خبرش که منتشر شد کلی ذوق کردم و شروع کردم به مرور خاطرات. خاطراتی که دهه ها قبل شده بودند بخشی از زندگی من و هم نسلانم.
مگر می شود آدم اهل موسیقی باشی و “حال من بی تو” را نشنیده باشی، با “ابری ترین هوا” عاشقی نکرده باشی و “باید بودن تو” را با اشک تکرار نکره باشی. “عشق الهی” و “قدسیان آسمان” را که همه ی مردم بیشتر از انگشتان دستشان شنیده اند. اصلا با تمام خاص بودنش آنقدر مردمی و پاپیولار بود که دهه های هفتاد و هشتاد همه می شنیدندش و خاطره باز هایی مثل من هزار و یک خاطره با کارهایش دارند. سید خوش اخلاق و مرد موسیقی ایران اما سالها بود که کاری جدی و درخور نکرده بود و حالا قرار بود قطعه ای از او ساعت بیست منتشر شود. قطعه ای که روزبه بمانی شعرش را گفته بود. آوردن لفظ شاعر در کاور نشان میداد باید انتظار شعری کلاسیک را از بمانی داشته باشم، دقیقا همان انتظاری که از علیرضا عصار می رفت. عصار از اولین کسانی بود که شعر کلاسیک خوانی را در موسیقی پاپ وارد کرد. و آنقدر این کار را به دفعات تکرار کرد که لمس ترانه خوانی گاهی برایمان حسی متفاوت داشت.
این بار عصار با آن ابهت مردانه و صدای پر صلابت شعری مقتدرانه را خوانده، گر چه در کل شعر عشق را از یار خویش طلب می کند و فرم کلی شعر تقاضاطلبانه است. روزبه بمانی هم مثل عصار بیشتر کلاسیک باز است تا ترانه سرا. اگرچه بمانی با ترانه های قوی و بی رقیب خویش به جامعه ی موسیقی معرفی شد اما کلاسیک های بدون نقص و بی نظیرش موید همین نکته است. بازگشت پر قدرت عصار با همکاری بمانی نشان ای امیدوارانه از بازگشت یک ستاره به بازار آشفته ی موسیقی است. اتفاقی که باید در کنسرت احتمالا با شکوه امشب عصار بیشتر منتظرش بود.