موسیقی فارس-یک پژوهشگر موسیقی حاضر در جشنواره «سورناوا» معتقد است: برگزاری جشنواره موسیقی در شهری که کمترین امکانات را دارد و حتی یک سالن آمفی تئاتر ندارد، اداره ارشاد آن به تازگی صاحب ساختمانی شده که هنوز هم مورد بهره برداری قرار نگرفته است، جا برای نقد کمی و کیفی یک جشنواره نمی‌گذارد.
دامون شش بلوکی درباره چگونگی برگزاری جشنواره «سورناوا» بیان کرد: منوچهر تتری- دبیر اجرایی این جشنواره- با کمترین امکانات آن را برگزار کرد و این احساس به وجود می‌آید که فقط باید در این زمینه انرژی داد تا دوستان بتوانند کارشان را به صورت بهتر در سال‌های بعد ادامه دهند.
او با بیان اینکه برگزاری یک جشنواره به صورت تخصصی و اشاره به جزئیات اتفاق مهمی است، گفت: طبیعتا این موضوع می‌تواند قدم بزرگی در موسیقی اقوام باشد. گرچه این جشنواره ایرادهایی نیز در زمینه سخت افزاری و نرم افزاری هم داشت.
این پژوهشگر موسیقی اقوام اضافه کرد: مهمترین عاملی که پژوهشگر موسیقی حاضر در این جشنواره را آزار داد این بود که استان ایلام با غنای فرهنگی، تاریخی و طبیعی مهجور و ناشناخته باقی مانده است که عمده‌ی این معضل به سوء مدیریت و عدم توجه متولیان امر بر می‌گردد و شاخه‌های بسیاری از صدا و سیما گرفته تا سازمان میراث فرهنگی و گردشگری را در بر می‌گیرد. با این حال مسوولان این استان از برگزاری جشنواره در آن استقبال گرمی داشتند که این موضوع جای امیدواری دارد.
شش بلوکی ادامه داد: در شهر تاریخی و باستانی که حتی یک هتل نداشت، نهادها و ارگان‌های مختلف پای کار آمده بودند و مهمانسراهای‌شان را در اختیار نوازندگان و مهمانان جشنواره قرار داده بودند.
او با اشاره به اینکه در این جشنواره می‌شد بیشتر به جزئیات پرداخت، بیان کرد: به عقیده من که آن را به دوستان برگزار کننده هم انتقال دادم، می‌شد وقتی در جشنواره‌ای به جزئیات فرهنگی پرداخته می‌شود باید حضور نوازندگان را محدودتر کرد تا با تمرکز بیشتری به آن پرداخت. برای مثال به نوازندگان یک محدوده جغرافیایی پرداخت. در این جشنواره نوازندگان بسیاری از خراسان شمالی گرفته تا مازندران و اقصی نقاط ایران حضور داشتند و اگر در نخستین سال به نوزاندگان محدوده خاصی پرداخته می‌شد خروجی بهتری را به همراه داشت.
این پژوهشگر اعلام کرد: بسیاری از هنرمندان گمنامی که شاید پژوهشگران موسیقی کشور هم با آنها برخوردی نداشتند در این جشنواره حضور داشتند. یکی از معضلات بزرگ جشنواره‌ها این است که استادان کهنسال بسیاری داریم که به دلیل عدم ارتباط آنها به وسیله دیدار با یک پژوهشگر یا ارگان فرهنگی هیچ وقت دیده نشدند یا موسیقی آنها شنیده نشده است. برای مثال استاد فلاحتی نوازنده دوزله و سُرنا است که بالای ۹۰ سال دارد و با سلامت جسمی در این جشنواره حاضر شد که برای استاد درویشی، پروین بهمنی، من و بسیاری دیگر ناشناخته بود که او را برای اولین بار می‌دیدیم.
شش بلوکی اظهار امیدواری کرد: این جشنواره باید دوام داشته باشد، هر سال برگزار شود و خروجی آن در سال‌های بعد در قالب ضبط‌های خوب، با کیفیت و امکاناتی که در مناطق محروم ایجاد می‌شود پربارتر باشد.
او ادامه داد: علی ترابی- مدیرکل دفتر موسیقی- نیز قول داد که دبیرخانه این جشنواره به صورت دائمی ایجاد شود تا بتواند به صورت سالانه در آن منطقه برگزار شود. «دره شهر» منطقه‌ای است که آثاری از تمدن‌های مختلف در آن دیده می‌شود. حتی موزه این شهر با کمترین امکانات فعالیت می‌کند و کارشناسان و مدیران از عدم توجه به این شهر گله‌مند بودند. پتانسیل فرهنگی و طبیعی بسیاری در این منطقه وجود دارد که با کمترین حمایت و نگاه مسئولانه می‌تواند به قطب جهانی در حوزه توریسم تبدیل شود.
این پژوهشگر گفت: در سطح بین الملل، کشورهایی مثل اسپانیا وجود دارند که سالانه توریست‌های بسیاری را برای دیدن موسیقی و رقص فلامنکو به کشورشان جذب می‌کنند. ما محدوده‌ای از خود ایلام تا دره شهر داریم که طبیعت کم نظیر و مناطق مهمی دارد و جای تاسف است که با آن آشنا نیستیم و این ناشی از معرفی نشدن درست آن منطقه بوده است.
نخستین جشنواره «سورناوا» از ۲۶ تا ۲۸ فروردین ماه در «دره شهر» سیمره برگزار شد.
منبع: ایسنا
