موسیقی فارس– محمد نوری: شنبه شب گذشته میلاد درخشانی بعد از یکسال در تالار وحدت روی استیج رفت و قطعاتی از آلبوم های اشارات نظر و حرف بزن را اجرا کرد. اجرایی که با استقبال خوب مخاطبان درساعات اول بلیط فروشی مواجه شد و نشان داد درخشانی با تمام جنس موسیقی و صدای خاصش توانسته نبض مخاطب را در اختیار بگیرد. چیزی که در فروش آلبوم حرف بزن و کنسرت سال گذشته اش نیز نمود پیدا کرده بود.
گروه ۴ نفره ی درخشانی با همراهی سنتور پدرام درخشانی در سه قطعه ی انتهایی برای اجرایی در این سطح کوچک تر از حد معمول به نظر می آمد اما نه وقتی که رهبر گروه خود نوازنده ای چیره دست است که تسلطش بر چندین ساز سنتی و مدرن بر کسی پوشیده نیست. میلاد درخشانی در کنار پیانوی بی نظیر رضا تاجبخش، گیتار بیس کسری سبکتکین، درامز امین طاهری ،گیتار طاها مظاهری و پرکاشن امیر علی رحمانی ، سازهای عود، گیتار و گیتار الکتریک را خودش می نواخت.
گرچه جای خالی نوای جادویی تار علی الخصوص در قطعه ی به هیچ سو به شدت دیده می شد اما هماهنگی فوق العاده ی گروه علی الخصوص در دونوازی ها آنقدر دیدنی و شنیدی بود که تمام ذهن مخاطب را با خود همراه می کرد. آنچه که در موسیقی میلاد درخشانی بیشتر از هر چیز بروز و ظهور دارد درست و منطقی بودن همه چیز در کنار هم است.
وقتی در قطعه ای چهار دقیقه ای هم دستگاه های ایرانی و هم موسیقی راک را می توان شنید، وقتی می توان از تلفیق گیتار الکتریک و فلوت لذت برد و زمانی که روی تمام این ریتم ها ترانه ها و اشعاری فاخر در تلاطم اند دیگر دست هر شنونده ای برای استفاده از واژه ی فاخر برای این جنس موسیقی باز است. فضای عمومی کنسرت های این روزهای کشور را می توان غالبا فضایی مفرح و سرگرم کننده دید نه فضایی فرهنگی و هنری، اما کنسرت هشتم اردیبهشت میلاد درخشانی با تمام لحظات شیرین و لذت بخشش هدیه ای بزرگ تر از سرگرمی برای مخاطبانش داشت و آن چیزی جز تعمق و تفکر در موسیقی و فرهنگ نبود. کنسرت با شخصیتی که می توانست در هنگام ترک کردن تالار وحدت هر مخاطبی را دچار غرور کند. لحظاتی همچون عشق شیرین و پرتلاطم… آری تصویری که از موسیقی درخشانی می توان ساخت تماما عشق است، تلفیق آرامش و هیجان
