موسیقی فارس- حسین هاشم پور،روزنامه نگار، در دومین ویدئو از سلسله ویدئوهای ایران آرت به ممنوعیت نوازندگی زنان در دستکم سیزده استان کشور پرداخته است.
او گفته است: به چهلمین روز درگذشت سحر خدایاری که به دختر آبی شهرت یافت در حالی نزدیک می شویم که همچنان همه مبهوت این اتفاق اند. بخشی از این حیرت بدین سبب است که دختران و زنان ایرانی با چه محدودیت های عجیب غریبی دست به گریبان هستند،نمونه شاخصش ممنوعیت ساز زدن زنان ایرانی در دستکم ۱۳ استان کشور!
هاشم پور یادآوری می کند: «سی مهر ۱۳۹۲ ،علی جنتی،وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی به رسانه ها اعلام کرد طبق نظر مراجع اگر صدای تک‌خوان‌های زن در موسیقی موجب مفسده نباشد، ایرادی ندارد و برخی از مراجع در این باره چنین نظری دارند.» جامعه زنان موسیقی ایران در اوج ناامیدی، ناگهان بوی بهبود ز اوضاع جهان استشمام کرد، اما خیلی اتفاقی درست در همان روزها در برخی استان ها ایده عجیب غریبی طراحی شد تا از اجرای نوازندگی زنان روی صحنه جلوگیری شود. ناگهان ممنوعیت ها از صدای زنان به ساز زدن زنان گسترش یافت. بدعتی حیرت انگیز که هیچ وقت اعلام نشد محصول کدامین ذهن است اما خیلی زود هواخواهانی پر و پا قرص در استان های مختلف یافت.”
این روزنامه نگار خاطر نشان کرد:« تشت این ظلم تازه به جامعه زنان ۲۴دی ۱۳۹۳ در کنسرت سالار عقیلی در طرقبه خراسان رضوی به زمین افتاد، و خانم حریر شریعت زاده نوازنده پیانو پس از اجرای یک قطعه از سن، پایین کشیده شد؛ به نوشته رسانه ها طرح ممانعت از حضور بانوان نوازنده در صحنه از شهر اصفهان آغاز شد. از قرار قانون ننوشته در ۱۳ استان بانوان نوازنده اجازه حضور ندارند و این قانون توسط گروههای فشار به اداره های ارشاد تبریز، ارومیه، زنجان، گرگان، تمامی شهرهای خراسان، برخی از شهرهای خوزستان و … تحمیل شده است.»
حسین هاشم پور در این ویدئو تصریح می کند:«از اصفهان به عنوان مبدع ممنوعیت اجرای زنان روی صحنه یاد می شود و این در حالی ست که اصفهان از معدود استان های کشور است که هنرستان موسیقی دختران دارد و دانش آموزانی که در پایان سال سوم راهنمایی معدل بالای هجده و نیم داشته باشند و دستکم نوازندگی یک ساز را بدانند می توانند آنجا تحصیل کنند و دیپلم موسیقی بگیرند اما نمی توانند در شهری که موسیقی تحصیل کردند کنسرت بر پا کنند؛ به همین ترتیب در سراسر ایران دختران با هزار امید و آرزو در کنکور رشته های نوازندگی سازهای ایرانی و جهانی شرکت می کنند ،کارشناسی نوازندگی فلان ساز را اخذ می کنند اما همین دختران برای ارائه هنرشان و حتمن امرار معاش از راه درسی که عمر و جوانی شان را پای آن گذاشته اند محروم اند.»
او افزود:«اکنون شرایطی شده که حتی در تهران اجرای نوازندگی زنان هم به مخاطره افتاده است،گروه های موسیقی که قصد تور سراسر ایران دارند می دانند نمی توانند از نوازندگان زن در شهرستان ها بهره ببرند از این رو گروه را مردانه چیدمان می کنند. آقای حسین علیزاده استاد صاحب نام گفته بود:” تقریبا در بسیاری از شهرها، حضور نوازندۀ خانم، در کنسرت ها ممنوع است؛ حتی من به شوخی اسم گروه را به جای«هم آوایان»،”هم آقایان” نام نهاده ام.»
هاشم پور در پایان این ویدئو به صراحت اعلام می کند: «با وجود همه این ممنوعیت ها، ایران هیچ زمانی این همه موزیسین زن نداشته است.فقط یک تحقیق میدانی کافی ست تا ببینید چه تعداد شگفت انگیزی از دختران خردسال و نوجوان در آموزشگاهها به فراگیری ساز و آواز اهتمام دارند….اما در همین گزاره یک هشدار جدی نهفته است نگذارید خدای نکرده دختر سه تار، دختر تار و دختر گیتار روی جامعه افسرده حال ایران آوار شود.»
این دومین ویدئو از مجموعه ویدئوهای ایران آرت است که قرار است از زوایای کمتر گفته شده ای هنر ایران را روایت کند.
