در خانواده‌ای آشنا به موسیقی و اهل ادب متولد گردید. پدرش، کمال‌السلطنه، پزشک، ادیب و دوست‌دار موسیقی بود. او سه‌تار می‌نواخت و اولین استاد پسرش بود. در ادامه موسیقی را نزد میرزا عبدالله فراهانی، درویش خان و علینقی وزیری تار و سه‌تار، نزد حسین هنگ‌آفرین ویولن، نزد حسین اسماعیل‌زاده کمانچه، نزد علی اکبر شاهی سنتور، نزد اکبرخان نی و نزد حاجی خان ضرب را آموخت. در جوانی به مدرسه کمال‌الملک رفت و نقاشی را فرا گرفت. هم‌چنین، در رشته‌هایی مانند سوهان‌کاری، نجاری، ریخته‌گری، معرق‌کاری و خاتم‌کاری مهارت کسب کرد که بعداً در ساختن آلات موسیقی به کار بست. بعد از مرگ، بر طبق وصیت او، خانه‌اش در ۲۹ آبان ۱۳۵۳، توسط دانشکدهٔ هنرهای زیبا به موزه تبدیل شد.
حسین تهرانی، حسن کسایی، داریوش صفوت، فرامرز پایور، غلامحسین بنان، لطف‌الله مفخم پایان، علی تجویدی، جهانگیر کامیان، همایون خرم، اسدالله ملک، رحمت‌الله بدیعی، ساسان سپنتا، ابراهیم قنبری مهر،اسماعیل چشم آذر، مهدی خالدی، عباس شاهپوری، مهدی مفتاح، محمدعلی بهارلو، حبیب‌الله بدیعی، محمد طغانیان دهکردی، سعید قراچورلو، شهریار، بابک رادمنش، حسین خواجه امیری (ایرج)، ایرج کیایی و فرهاد فخرالدینی از شاگردان صبا بودند.
گوشه ای از فعالیت ها و افتخارات : تاسیس مدرسه خصوصی موسیقی در رشت (از طرف استاد علینقی وزیری مأمور شد ) ، وی تمام سازهای ایرانی همچون سنتور، تار، سه‌تار، تنبک، نی، کمانچه، ویولن و نیز پیانو را در حد استادی می‌نواخت ، ویولن و سه‌تار را به عنوان سازهای تخصصی خود برگزید ، نوازندگی در رادیو تهران ، تدریس موسیقی ، شرکت در ارکستر ها ، نوشتن کتاب ، ساختن ساز ، مهارت در نقاشی و ادبیات و زبان انگلیسی
آثار : “صفحه های گرامافون ، حاوی تک نوازی ویولون” … “کتاب دوره اول، دوم، سوم ویلون” ، “کتاب دوره اول و دوم، سوم، چهارم سنتور” ، “کتاب دوره اول سه تار” ، “سلوی ای وطن کتاب دستور ویلون وزیری” ، “چهار مضراب سه گاه، کتاب دستور ویلون وزیری” ، “رنگ بیات ترک، کتاب ۲۳ قطعه ضربی” ، “پیش درآمد ترک، ۱۸ قطعه پیش درآمد” ، “نوید بهار، کتاب اول ویلون” ، “چهار مضراب ساده در ماهور، کتاب اول ویلون” ، “دستور ضرب” ، “ردیف کامل آوازهای ایرانی” ، “چهار مضراب نوا” ، کارهای الهام گرفته از موسیقی محلی: “دیلمان (دشتی)”
، “امیری یا مازندرانی (دشتی)” ، “زرد ملیجه (دشتی)” ، “به زندان (شوشتری)” ، “در قفس (دشتی)” ، “رقص چوپی (افشاری)” ، “کوهستانی (دشتی)” .
