موسیقی فارس-غزل خواجوی: نوشین عقیقی آهنگساز و خواننده، معتقد است که آهنگهایی که باشعر مولانا ساخته میشوند عمق ندارند و ادبیات موسیقی ایران بسیار ضعیف و سطحی شده است.
نوشین عقیقی از کودکی فرا گرفتن موسیقی را آغاز کرد و از همان کودکی به واسطه پدرش هوشنگ عقیقی (همایون کرمانشاهی) شعر و ادبیات را آموخت. او سازهای سه تار، دف، تمبک و تنبور را نزد استادان بهنامی چون البرزی، احمد عبادی، داریوش طلایی، خلیفه میرزا آغهغوثی، ناصر فرهنگفر، شاهرخ حسینی و … آموزش دید.
در سال ۱۳۷۵، گروه «یاوران» را تشکیل داد و کنسرتهایی را در ایران و خارج از کشور روی صحنه برد. تا کنون سه آلبوم «بداهه نوازی دف»، «یاد باران» و «بوی باران» را منتشر و کتابهای «سیپاره: سی قطعه برای دف»، «دستان حقانی» و «سماع باران» را چاپ کرده است.
او در مصاحبه با خبر آنلاین با ابراز نگرانی از وضع موسیقی ایران بیان کرد که دلیل قهر چند ساله او از صحنه موسیقی اذیت و آزارهایی است که پیش از اجرای کنسرت ها پیش میآمد، او در این باره گفت:«صحنه دیگر مال ما نیست، مال یک سری موزیسینهای جوان است. این روزها ادبیات ما خیلی ضعیف شده و به سطح رسیده است و دیگر از شعر مولوی و حافظ خبری نیست. جوانها حوصله اجراهای عرفانی بر اساس شاعران بهنام ایران را ندارند.»
او با فست فودی خواندن نسل امروز گفت:«ممکن است کارهایی که چاوشی و نامجو میخوانند باعث شود جوانان با شعر مولانا آشنا شوند، ولی با ارتباطی که با هنرجویان و اهالی جدی موسیقی دارم، میبینم این قطعات را دوست ندارند. الان همه چیز تند و سریع شده و برای همین در عرصه موسیقی هم، چیزی در ذهن نمیماند. امروزیها الان کتابی را باز میکنند و دامبول دامبول میخوانند و برای همین زود فراموش میشوند.»
عقیقی در آخر گفت که بر روی صحنه برای اجرا بر نمیگردد ولی برای تولید آلبوم به عرصه موسیقی باز خواهد گشت.