موسیقی فارس- محمدرضا ممتازواحد | آلبوم صوتی «تاتیتاتی» بههمراه کتاب ترانهها و نت قطعات، توسط نشر بازی و اندیشه منتشر شد. این اثر شامل ده قطعه است که هشت قطعهی آن با سهتار و سازهای کوبهای و دو قطعه با تار و تنبک اجرا شده است. تاتیتاتی، بهآهنگسازی، ترانهسرایی و خوانندگی «سولمازنراقی»، نوازندگی سهتار حمید خوانساری، تار فرزاد کبیری، تنبک و دایرهی داود قهرودی و زنبورک و کالیمبای امیرحسین کیانپور ، اسفند ۱۳۹۹ روانهی بازار شد.
بعد از رُخدادِ ۱۳۵۷ و بهدلیل تغییر و تحولات رویداده در نحوهی سیاستگذاری فرهنگی، تولید آثار موسیقی بیشتر در حیطهی موسیقی دستگاهی (با نگرش رپرتواریک) و تا حدی هم در زمینهی موسیقی کلاسیک غربی و سرودها رقم خورد و حتی موسیقی فولکلوریک نیز بهحاشیه رانده شد. خوشبختانه در طی دو دههی اخیر، برخی از نخبگان فرهنگی درخصوص ضرورت و التزامِ پرداخت بهموسیقی عامیانه، همت خویش را بهبذل عمل نهادند و هریک بهفراخورِ رویکرد و نگرشِ هنریشان، ابعاد موسیقایی و فراموسیقایی «عامیانگی در موسیقی» را مورد تدقیق و تعمیق قرار دادند.
بانو «سولماز نراقی»؛ شاعر، نویسنده و هنرمند میانرشتهای است که درحوزهی ادبیات و موسیقی کودک، فعالیت حرفهای دارد. او سرودهها و داستانهای خود را با سهتار اجرا میکند و در این راستا از برخی ظرفیتهای کمتر بالفعل شدهی موسیقی ایرانی در ساخت و اجرای آثار کودکانه بهره گرفته که البته رهیافت هنری وی از نمایشهای موزیکال و آهنگینِ فرهنگ عامه نیز، بیتأثیر نیست.
آنچیز که رویکرد موسیقایی سولماز نراقی را متمایزتر جلوه میدهد پرفورمنس تکنفرهی وی با ساز سهتار همراه با آوازِ خویش است. همچنین شیوهی بیانی کلام و نحوهی نقل یا روایتگری موسیقی نیز توسط او حایز اهمیت و یادآوری است که بر پژوهشبنیان بودن این نحلهی فکری و روندِ هنری وی دلالت دارد و نکتهی مهمتر، مخاطبگزینی بانو نراقی است که طیف مخاطبِ «کودک» را برگزیده که از حساسترین و مهمترینِ مخاطبانند.
سولماز نراقی در مقدمهی کتاب تاتیتاتی مینویسد: «درخواستهای فراوان والدین و مربیان موسیقی و کودکانی که در حال یادگیری ساز یا آواز هستند، سبب شد نیمی از کتاب حاضر را به نت قطعات اختصاص دهم … این آلبوم در طول ده سال، سه بار تنظیم شده است تا به این نقطه برسد. بعد از آزمودن اشکال مختلفی از همنشینی سازها به این نتیجه رسیدم که آلبوم تاتیتاتی، باید با یک ساز ملودیک، تنظیم و ضبط شود. به ویژه سهتار. نه فقط به این خاطر که ترانهها، ابتدا با این ساز ساخته شده، بلکه چون سادگی، خلوص و خلوت مادر و کودک را بهخاطر میآورد و از سوی دیگر هر مادر یا پدری، با مهارت کم یا زیاد در ساز و آواز قادر خواهد بود این قطعات را برای کودکش بنوازد یا بخواند».
حداقل تأثیر این رویکرد هنری برای کودک امروز، انس و الفت او با فواصل موسیقی ایرانی است کمااینکه در این آلبوم، نراقی بر روی دو ملودی قدیمی برگرفته از دو قطعهی «یکی یه پوله خروس» و «آلاگارسون» (از ساختهی زندهیاد جواد بدیعزاده است) کلام جدید و کودکانهای گذاشته است. بهزعم راقم اینسطور، خانم نراقی در ساز و کار موسیقی خود تلفیقی از شعر- اجراهای نمایشی را با نوعی از هنرِ اجرا (پرفورمنس) ارائه میدهد که تلفیقی از ادبیات نمایشی با موسیقی است. این نکته را از یاد نبریم ظرفیتهای بسیاری در بستر بخشهای غیررسمی سنت موسیقایی ایرانزمین هنوز بالقوهاند کهجهت بالفعل شدن، جای بسیار برای کندوکاو دارند.
صدابرداری و میکس این آلبوم برعهدهی مهدی کریمی و حمیدرضا آداب بوده و نگارش و ویرایش نتها را خانم صدا سدیفی، آهنگساز و نوازندهی قانون و آقای حمید خوانساری، نوازنده و مدرس عود برعهده داشتهاند. نیمهی دیگر کتاب نیز شامل متن ترانهها و تصویرسازیهای خانم سارا میاری است.