کنسرتو لفظی باستانی و اصلاً به معنای مقابله و تعقیب و گریز یک نوازنده در برابر ارکستر است و در میانه همهمه سؤال و جوابها و تنشهای این دو، آهنگی مطلوب با فرمی بدیع شکل میگیرد. دیالوگ یاد شده چه مربوط به سده هجدهم اروپا و بافت مینیاتوری و غنی و بدون گزافه گویی ایتالیا (در کنسرتو ر ماژور ویوالدی) باشد یا نگاه نئو کلاسیکی کند به رقصهای دربار اسپانیای رنسانس و مجموعه بی بدیل گاسپار سانز (تقریباً همدوره نگارگریهای مکتب مغول- تبریز اول، فانتزی جنتلمن رودریگو) یا با تکنیکهای” نت به مثابه نور و افکت” قرن”بیست، بیست و یک” آمیخته باشد و قصهای مه آلود و کوتاه از آوارگی پشت مرزها بگوید (داستان مرز- سیمونه اینارللی) یا اصلاً برود سراغ سواحل نیلگون مدیترانه و گرما و حرارت و رطوبت اسپانیا و یادی پست مدرن کند از معماری سبک مودِهار مراکشی اواخر ” آرس نُوا” این کشور (کنسرتو گارسیا آبریل)، هدفی جز خلق لحظاتی دلپذیر از موسیقی نداشته و در شکل عموماً سه قسمتی و نه چندان طولانی، بافتی ظریف و بی ادعا را بنام “کنسرتو” شکل میدهند.
علاقهمندان برای تهیه بلیت میتوانند به سایت ایران کنسرت مراجعه کنند