موسیقی فارس- امیر بهاری: «بعد برو» دوئت ماکان اشگواری و امیر صارمی را می‌توان به نوعی جلد دوم آلبوم «دور» تلقی کرد. یک دوئت «گیتار و آواز» رمانتیک که خارج از جریان اصلی موسیقی با کلام ایران قرار می‌گیرد. موسیقی به نسبت قابل قبولی که البته بیم سقوط در ورطه‌ی تکرار هم در آن مطرح است.
دوئت ماکان اشگواری و امیر صارمی از خلوت بودن فضا نمی‌هراسد و از اینکه درک نشود هم واهمه‌ای ندارد اما این جسارت به همان اندازه که خوب است باعث می‌شود روی مرز باریکی بین سانتیمانتالیسم کلیشه‌ای و رمانس جدیِ شخصی حرکت کند و گاهی به آن سو بلغزد.
شکل خاص ترانه‌سرایی و ساختن ترانه بر اساس اشعار کلاسیک ایرانی در این آلبوم از ویژگی‌های مهم آن محسوب می‌شود. در برخی کارها غزلی از حافظ یا ابیاتی از باباطاهر و … دستمایه بوده اما تنها عباراتی از آن استخراج شده است تا به زندگی و روحیات امروز ما نزدیک باشد. در ترانه‌های دیگر هم اشگواری سعی کرده تا با استفاده از عباراتی که از کلمات و ترکیب‌هایی روزمره منتج شده‌اند، فضایی صمیمی در آلبوم خلق کند. گاهی مواقع این تلقی به وجود می‌آید که در مورد برخی ترانه‌ها عمداً آهنگسازی خاصی صورت نگرفته است تا کلام به بیان گفتار عادی روزمره نزدیک بماند. اما حتا اگر چنین قصدی در میان بوده، آلبوم از آسیب آن دور نمانده است در واقع شاید وقتی کلام در فرم به چنین سمتی حرکت می‌کند، نیاز است که موسیقی تمام و کمال باشد.
«دور»، آلبوم اول این دوئت، از حضور هنرمندان شاخص بسیاری (کریستف رضاعی، بردیا کیارس و …) بهره برده بود و بستر موسیقایی آن پیچیده‌تر (نه لزوما بهتر) ولی در عین حال در قیاس با آلبوم دوم منسجم‌تر بود. «بعد برو» یکدست است، حاشیه روی ندارد، جسارت بیشتری دارد و تمیز اجرا شده و برخلاف «دور» خیلی شخصی و مستقل تولید و منتشر شده است اما با این همه دوئتِ ماکان اشگواری و امیر صارمی در معرض تکرار ایده‌هاست و شاید راهی که در پیش گرفته به جلد سومی از «دور» بیانجامد که ضریب خطای بالایی از تکرار دارد.
