موسیقی فارس- محمدرضا ممتازواحد | همان‌طور که پیش‌تر نیز از راقم این سطور عنوان شده بود، در دوران پس از رُخداد ۱۳۵۷، شادروان «ابوالحسن مختاباد» (منتقد، روزنامه‌نگار و پژوهشگر موسیقی) در زُمره‌ی جریان‌سازان و فرهنگسازانی بود که مقوله‌ی «”نقدِ” موسیقی» را چه در حوزه‌های کلان رسانه‌ای (به‌ویژه رسانه‌های نوشتاری هم‌چون «روزنامه‌ی همشهری» و فضای مجازی مانند «همشهری آنلاین») و چه در حوزه‌های کلان عمومی چون برگزاری نشست‌واره‌ها (هم‌چون نشستِ «نقد نغمه»)، گسترش داد و رونق بخشید.
به‌حقیقت در چهار دهه‌ی اخیر، انگشت‌شمارانی چون «محمدجمال سماواتی»، «تورج زاهدی»، «مهدی ستایشگر»، «میرعلی‌رضا میرعلی‌نقی»، سیدابوالحسن مختاباد، «علیرضا پورامید»، «حمیدرضا عاطفی»، «آروین صداقت‌کیش»، «سجاد پورقناد» و چند منتقد دیگر، در زُمره‌ی منتقدان و چهره‌های مطرح نقد موسیقی بعد از انقلاب می‌باشند. چهره‌هایی که هر یک به‌فراخور راه و روشِ نقدپردازانه‌شان، موجب و موجدِ جریان‌سازی گشتند اما در مورد زنده‌یاد مختاباد، بسط و گسترشِ حوزه‌های خبرنگاری، گزارشگری، مصاحبه و روزنامه‌نگاریِ موسیقی را نیز نبایستی از قلم انداخت. وی سهم بسزایی را در رونق روزنامه‌نگاریِ موسیقی (در سال‌های دهه‌ی ۱۳۷۰ و ۱۳۸۰ خورشیدی) ایفا کرد.
رویکردش سعی در پاسداری از “صداقت” و رعایتِ “انصاف” و “اخلاق” بود به‌گونه‌ای که در مراسمِ یادبودش که در روز سه‌شنبه یازدهم بهمن ماه ۱۴۰۱ در فرهنگسرای نیاوران و به‌همت و اهتمام «انجمن موسیقی ایران» و «خانه موسیقی ایران» برگزار شد، مدیر و هنرمندِ انتقادپذیر «حمیدرضا نوربخش» در سخنرانی‌اش اشاره داشت: «در این سالها بیشترین نقد ابوالحسن مختاباد به‌سمت من روانه شد. بارها در گفته‌ها و نوشته‌هایش مرا نقد کرد و چه‌بسا بسیار بی‌رحمانه هم نقد کرد. اما من اینجا هستم که بگویم اگرچه منتقد من و خانه موسیقی بود اما منتقدی منصف بود و از دایره‌ی اخلاق خارج نشد. اگر قضاوتی اشتباه داشت می‌پذیرفت و آن را اصلاح می‌کرد و این انصاف این روزها در میان بسیاری از ما هم‌چون گوهر کمیابی می‌ماند.»
روحش شاد و یادش گرامی باد.
