موسیقی فارس: محمدجواد یزدچی زندگی موسیقایی خود را از اوایل دهه هشتاد با نواختن ساز سه‌تار و یادگیری آواز به شکل جدی شروع می‌کند. او نوازندگی تار را نیز آموخته و در سال‌های آموختن موسیقی از اساتیدی نظیر کیوان ساکت و علی قمصری بهره برده است. او در تاریخ یازدهم تیر ماه، روی صحنه در شب موسیقی جاودانه‌های موسیقی ایران حاضر شده و صدایش با موسیقی گروه نیایش به سرپرستی علیرضا امینی گره خواهد خورد. در ادامه گفت‌وگو با این هنرمند را می‌خوانید.
چطور موسیقی برای شما جدی شد، آن را ادامه دادید و در نهایت به استیج رسیدید؟
در سال نود و شش با راهنمایی استادم خانم نغمه غلامی، با ارشک رفیعی آشنا شدم و چند تک آهنگ تهیه کردم که یکی از آنها در صدا و سیما برای ایام نوروز پخش شد. نامش ” پری در خواب می‌بینم ” است و بازخوردهای خوبی داشت. بعد از آن نیز قطعاتم را منتشر کردم و برنامه‌ریزی‌ها برای کنسرت با همه‌گیری بیماری کرونا کاملاً تغییر کرد. پس از آن دوران، من با آقای شاه‌احمدی و ایمان ملکی آشنا شدم و یک آلبوم با نام ” طره افشان ” با همکاری این عزیزان ساخته شد و رفته رفته به این نقطه که هستم رسیدم.
دلیل انتخاب این سبک موسیقی چه بود؟
دلیل اصلی علاقه شخصی خودم به موسیقی سنتی بود. به عنوان پایه موسیقی خود، آن را انتخاب کردم ولی اساتید بزرگی در این سبک آثاری دارند که شاید تا سال‌ها نشود به آنها نزدیک شد. احساس کردم این سبک که فضایی بین موسیقی پاپ و سنتی است، یعنی بر پایه موسیقی سنتی بوده و اصول آن را رعایت می‌کند و پاپیولار هم هست. فضایی است که مدت‌ها است روی آن کار نمی‌شود اثر شاخصی در آن ساخته نشده است. حتی بازخوانی از آن آثار انجام نمی‌شود. برای همین این سبک را انتخاب کردم. سبکی که بسیار هم علاقه‌مند دارد.
از آشنایی و همکاری با علیرضا امینی بگویید. دلیل حضور شما در این پروژه چیست؟
در ادامه آشنایی من با ایمان ملکی و همکاری‌های ما، بهمن ماه سال گذشته با من تماس گرفتند و به من اطلاع دادند جناب امینی چند قطعه از من را شنیده‌اند و تصمیم گرفتیم یک قرار حضوری ترتیب دهیم. در جلسه نظرات و دغدغه‌هایم را برای موسیقی و همین‌طور سلیقه موسیقایی‌ام و آنچه دوست دارم ارائه کنم را مطرح کردم. خوشبختانه دغدغه‌ها و نظرات ما به هم نزدیک بود و از آنجا که من آثار استاد کوروس سرهنگ‌زاده را سال‌ها گوش داده بودم به خوبی می‌شناختم و البته که به آنها علاقه هم داشتم، آقای امینی با توجه به صدای من و ظرفیتی که دارد پیشنهاد دادند که شاید بتوانم بازخوانی آثار استاد سرهنگ‌زاده را انجام دهم. آقای امینی آرشیو خوبی از استاد در اختیار داشتند و با بررسی آن، آثاری که قابلیت اجرا روی صحنه را داشتند، انتخاب کردیم. این شروع همکاری ما با هم بود و تنظیم آثار به آقای ملکی سپرده شد.
فکر می‌کنید این سبک موسیقی در فضای کنونی چه جایگاهی دارد؟
این سبک بخشی از موسیقی است که کمتر به آن توجه شده است. آثار بسیار زیادی در این سبک ساخته شده اما این کارها هیچ وقت نتوانست بین عوام مردم و بدنه اصلی رواج پیدا کند. شاید دلیلش این باشد که تکنیک‌ها و پیچیدگی‌های زیادی در کار بوده و عوام نتوانستند با آن هم‌خوانی داشته باشند. برای مردم زمزمه‌پذیر نبوده و در حافظه آنها نمانده است. برخی از این قطعات از نظر کلام زیاد قوی نبودند یا با فرهنگ عامه فاصله داشته است و در نهایت آثاری نبودند که در طول زمان دوام چندانی داشته باشند. اما کارهایی از جنس کارهای استاد کورس سرهنگ‌زاده، داریوش رفیعی و دیگر اساتید که موسیقی پاپیولار بر اساس موسیقی سنتی را اجرا می‌کردند، در حافظه موسیقایی جامعه همچنان باقی مانده است. جای خالی این سبک موسیقی در حال حاضر احساس می‌شود. ما هم تصمیم گرفتیم این موسیقی را با نگاهی نو، با تنظیم و سازبندی جدید در عین وفاداری به اصل اثر اجرا کنیم. حتی در خواندن قطعات به خوانش اثر اصلی پایبند هستیم و تنها در آن نوآوری انجام شده است تا جامعه امروز با آن ارتباط خوبی برقرار کند.
در پایان چه صحبتی دارید؟
این اجرا حاصل دغدغه‌مندی یک گروه است که تصمیم دارند در این بخش فراموش شده کاری که از دستشان برمی‌آید را انجام دهند. امیدوارم نتیجه آن به دل مردم بنشیند و استقبال خوبی از آن شود.
